Doorgaan naar hoofdcontent

'De eerste dagen'

Veilig aangekomen in Chennai. Nu 5 dagen meegelopen hier en het is echt zo, ik kijk mijn ogen uit. De reis verliep voorspoedig en eenmaal aangekomen in India werd het al snel duidelijk dat ik in een ander land verkeerde. Tijdens de rit van het vliegveld naar huis, moest ik erg wennen. 100 dingen doet men tegelijkertijd in de auto en overal waar je kijkt zie je mensen. Ze rijden hier niet binnen de lijnen, alles gaat door elkaar heen. Wanneer je op een snelweg rijdt, moet je niet opkijken als je een voetganger inhaalt. En wat je hoort, is alleen maar getoeter. Alleen dat vond ik al een belevenis. Verder zijn de stagedagen prima te doen. Op een schooldag is het ontbijt om 7 uur. De kinderen staan al om 5 uur op, om te bidden. Vervolgens gaan ze douchen en mogen ze spelen en eten. Daarna gaan de kinderen naar school (rond 9 uur) en blijven ze daar tot 4 uur. In die tijd heb ik alle tijd om de stad te zien en om aan schoolopdrachten te werken. Ook is er de mogelijkheid om te helpen bij de administratie of zelf iets te opzetten. In de eerste dagen heb ik wel gemerkt dat alles mogelijk is hier. Zaterdag en zondag is het ‘holiday’. De kinderen zijn vrij van school, althans, de meeste kinderen, een aantal moeten wel gewoon naar school. Het ontbijt op deze dagen is een uur later. Zaterdag is het scoutingdag. Niet alleen de jongens, maar ook de meiden komen naar het project om daar door een leider getraind te worden in knopen en het zingen van liederen. Dit ‘project’ wordt geleid door een jongen die lang op straat geleefd heeft, maar nu een draai heeft gevonden als vrijwilliger/medewerker van Karunalaya. Hij is gek op sporten en daar is hij ook vrij goed in. Hij heeft namelijk in de finale gestaan van het straatvoetbaltoernooi van heel India, met dat team zijn ze ook naar het wereldtoernooi gegaan in BraziliĆ«. Hij kon goed met de kinderen omgaan maar liet wel weten dat hij de baas was. De meiden had ik nog niet gezien daarvoor. Zij waren super blij om nieuwe gezichten te zien. Ik vond dat ze aanhankelijk waren en veel aandacht vroegen. Verder nog niet op het meidenproject geweest. Hopelijk wel binnenkort. Zondags is een rust dag, er is dan niemand van het project aanwezig buiten de leiding. Die leiding bestaat uit de oude man en nog een jongen. Deze twee groepsleiders zijn dag en nacht bij de kinderen. Dit doen ze 24 uur lang en 7 dagen per week. Ik heb respect voor deze leiders, want het is zwaar om dat te doen. 

Alle mensen hier zijn erg aardig. Ze willen alles voor je doen en zolang wij het naar ons zin hebben, vinden zij het goed. De jongens die hier wonen zijn ondeugend maar niet vervelend. Onderling kunnen ze het goed met elkaar vinden en ze luisteren naar de oudste leider van het project. Dat was heel duidelijk wanneer ze huiswerk moesten maken. Dat was de eerste dag dat ik daar was. De jongens moesten werken en ik ging hen helpen. Dat ging met gebaren en een beetje Engels. Even later wilde de kinderen weten hoe ik heette en wilde ze spelen. Van het huiswerk kwam niets meer terecht. Toen de leider kwam, pakte ze allemaal zonder wat te zeggen hun boeken en gingen verder met hun huiswerk. De kinderen weten wat hij van hen verwacht en wanneer hij in de buurt is, doen zij dat ook. Waarschijnlijke weten ze ook de consequentie wanneer het niet gebeurt. Dit heb ik nog niet gezien.
Het ritme in India is heel anders dan ik gewend ben. Op zondag gaan de kinderen dus schoonmaken. Over dit schoonmaken doen zij 3 uur en ik vraag me af wat er nu gedaan is. Maar de kinderen zijn dit gewend. Zij vermaken zich wanneer ze aan het wachten zijn. Daarnaast weten de kinderen precies wanneer ze wat moeten doen. De kinderen slapen, eten en spelen in 1 kamer. Elke keer wordt er na het eten geveegd en gedweild. Op dat moment moeten alle kinderen uit de kamer en dat weten zij precies. De kinderen hebben allemaal een eigen bord en beker die zij in hun kluisje bewaren. Ook hebben ze kleren, hun schoolspullen en slaapspullen in dat kluisje liggen. Het is niet veel, maar de kinderen doen met wat ze hebben. Ik vind dat zelfstandigheid van deze kinderen erg groot. De kleinste jongen is 6 jaar en doet makkelijk mee met de grote jongens. In gesprekken met de oudste groepsleider blijkt dat de kinderen naar dit project worden gebracht door hun ouders. Vaak hebben zij problemen met elkaar of met de kinderen waardoor er niet voor hen gezorgd kunnen worden. Vaak keren de kinderen eventjes terug naar hun ouders om het weer te proberen. Soms is het zo dan ze niet meer terug komen, maar vaak is dat wel het geval. De kinderen worden naar Karunalaya gebracht om hen zo te beschermen. Op die manier hoeven ze niet op straat te gaan leven, maar hebben ze een keus om hier te verblijven.

Nog een cultuurverschil: Het eten. Elke dag rijst, in de ochtend, middag en avond. Ik ben het nog niet zat, maar het is erg wennen. Net zoals het eten met de handen en de pittigheid van het eten. Daarnaast heb ik gisteren met de jongens mijn muggenbulten geteld. Het zijn er meer dan 20, dus ik vraag me af wat die deet doet.

Het communiceren met de jongens vind ik beter gaan dan verwacht. Ze kunnen een aardig woordje Engels en met handen en voeten kom je er ook. Zij leren mij de taal die ze daar spreken (Tamil). Ik kan al tot 10 tellen!

Met de vrouw van de directeur heb ik Indiase kledij gekocht, zie de foto hierboven!

Kortom, druk met aftasten maar ik ga mijn draai zeker vinden!

Tot snel

Reacties

  1. Hoi Marleen fijn dat je op een leuke plek zit. En ik leuk om te lezen hoe je verblijf daar is. Ik blijf je volgen. Groetjes Marianne

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Staat je mooi die jurk, Marleen!
    Fijn om te lezen hoe je je dagen daar doorbrengt.
    Je moet nog wel even op de taal oefenen voordat je AL je muggenbulten kunt tellen...! x

    BeantwoordenVerwijderen
  3. We hebben voor de eerste keer je blog gelezen. Hartstikke leuk om je belevenissen te kunnen volgen. Succes daar van O&O

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De tweede week

Een week achter de rug met dubbele gevoelens. Maandags hadden we een lunch die erg pittig was. Mijn maag vond het net even te veel van het goede en ik ben de hele week ziek geweest. De eerste twee dagen op bed blijven liggen en daarna wel met de jongens activiteiten gedaan. Vanaf vrijdag ging het stukken beter. Omdat ik mij een beetje op de achtergrond hield, was ik veel aan het observeren. Er vielen een aantal dingen op; zoals hoe de kinderen en leiding drinken. Zij doen dat niet met de beter naar de mond toe, maar ze gieten het water (wat ze het meeste drinken) in hun mond. Verder zijn er nog meer dingen die mij verbazen. Indiase mensen zeggen geen ja, maar gaan met hun hoofd een aantal keer heen en weer. Nu ben ik erachter dat het ja betekent, maar in het begin dacht ik dat ze steeds nee bedoelde. Er verwarrend als je dat niet weet. Verder lopen er kippen, eenden, hanen, muizen en eekhoorns rond over het terrein waar de kinderen voetballen en spelen. De kippen zijn nuttig, omdat z

Het is bijna zo ver

Jaaaaa, over een paar dagen is het zo ver. Woensdag vlieg ik naar het verre Aziƫ om stage te gaan lopen in India. Super spannend allemaal. Via deze weg wil ik jullie op de hoogte houden van mijn avontuur en belevenissen. Tot over een paar dagen

Laatste loodjes

Het is vandaag 23 juni 2017. Over 2 weken zit ik in het vliegtuig naar huis. Dan zit mijn avontuur erop. Ik ben 5 maanden van huis weg geweest. Heb 5 maanden veel geleerd over mijzelf en over wie mijn vrienden zijn. Ik heb 5 maanden mogen genieten van India, de cultuur, de mensen, het eten en het weer. Het voelt al alsof ik aan het afronden ben hier, terwijl ik nog 13 dagen heb. Maar vandaag heb ik er al 134 dagen opzitten. Wat zijn dan die 13 dagen, helemaal niets. Ik ben ook aan het afronden omdat ik net mijn school heb afgerond. Mijn stage is behaald, jeeeeej. Dat is ook waar ik de afgelopen tijd mee bezig ben geweest. Ik ben hier zo veel te weten gekomen over mijzelf en de wereld. Ben ook wel nieuwsgierig geworden naar de wereld. Nu is het tijd om extra te gaan genieten. Geen verplichtingen meer, het harde werken is beloond. Ik kan nu de laatste 13 dagen gaan doorbrengen met mijn kleine aapjes die het super leuk vinden om allerlei activiteiten te doen. Die activiteiten ga ik