Veilig aangekomen in Chennai. Nu 5 dagen meegelopen hier
en het is echt zo, ik kijk mijn ogen uit. De reis verliep voorspoedig en
eenmaal aangekomen in India werd het al snel duidelijk dat ik in een ander land
verkeerde. Tijdens de rit van het vliegveld naar huis, moest ik erg wennen. 100
dingen doet men tegelijkertijd in de auto en overal waar je kijkt zie je
mensen. Ze rijden hier niet binnen de lijnen, alles gaat door elkaar heen.
Wanneer je op een snelweg rijdt, moet je niet opkijken als je een voetganger
inhaalt. En wat je hoort, is alleen maar getoeter. Alleen dat vond ik al een
belevenis. Verder zijn de stagedagen prima te doen. Op een schooldag is het
ontbijt om 7 uur. De kinderen staan al om 5 uur op, om te bidden. Vervolgens
gaan ze douchen en mogen ze spelen en eten. Daarna gaan de kinderen naar school
(rond 9 uur) en blijven ze daar tot 4 uur. In die tijd heb ik alle tijd om de
stad te zien en om aan schoolopdrachten te werken. Ook is er de mogelijkheid om
te helpen bij de administratie of zelf iets te opzetten. In de eerste dagen heb
ik wel gemerkt dat alles mogelijk is hier. Zaterdag en zondag is het ‘holiday’.
De kinderen zijn vrij van school, althans, de meeste kinderen, een aantal
moeten wel gewoon naar school. Het ontbijt op deze dagen is een uur later.
Zaterdag is het scoutingdag. Niet alleen de jongens, maar ook de meiden komen
naar het project om daar door een leider getraind te worden in knopen en het
zingen van liederen. Dit ‘project’ wordt geleid door een jongen die lang op
straat geleefd heeft, maar nu een draai heeft gevonden als
vrijwilliger/medewerker van Karunalaya. Hij is gek op sporten en daar is hij
ook vrij goed in. Hij heeft namelijk in de finale gestaan van het
straatvoetbaltoernooi van heel India, met dat team zijn ze ook naar het
wereldtoernooi gegaan in Braziliƫ. Hij kon goed met de kinderen omgaan maar
liet wel weten dat hij de baas was. De meiden had ik nog niet gezien daarvoor.
Zij waren super blij om nieuwe gezichten te zien. Ik vond dat ze aanhankelijk
waren en veel aandacht vroegen. Verder nog niet op het meidenproject geweest.
Hopelijk wel binnenkort. Zondags is een rust dag, er is dan niemand van het
project aanwezig buiten de leiding. Die leiding bestaat uit de oude man en nog
een jongen. Deze twee groepsleiders zijn dag en nacht bij de kinderen. Dit doen
ze 24 uur lang en 7 dagen per week. Ik heb respect voor deze leiders, want het
is zwaar om dat te doen.
Alle mensen hier zijn erg aardig. Ze willen alles voor je
doen en zolang wij het naar ons zin hebben, vinden zij het goed. De jongens die
hier wonen zijn ondeugend maar niet vervelend. Onderling kunnen ze het goed met
elkaar vinden en ze luisteren naar de oudste leider van het project. Dat was
heel duidelijk wanneer ze huiswerk moesten maken. Dat was de eerste dag dat ik
daar was. De jongens moesten werken en ik ging hen helpen. Dat ging met gebaren
en een beetje Engels. Even later wilde de kinderen weten hoe ik heette en wilde
ze spelen. Van het huiswerk kwam niets meer terecht. Toen de leider kwam, pakte
ze allemaal zonder wat te zeggen hun boeken en gingen verder met hun huiswerk.
De kinderen weten wat hij van hen verwacht en wanneer hij in de buurt is, doen
zij dat ook. Waarschijnlijke weten ze ook de consequentie wanneer het niet
gebeurt. Dit heb ik nog niet gezien.
Het ritme in India is heel anders dan ik gewend ben. Op
zondag gaan de kinderen dus schoonmaken. Over dit schoonmaken doen zij 3 uur en
ik vraag me af wat er nu gedaan is. Maar de kinderen zijn dit gewend. Zij
vermaken zich wanneer ze aan het wachten zijn. Daarnaast weten de kinderen
precies wanneer ze wat moeten doen. De kinderen slapen, eten en spelen in 1
kamer. Elke keer wordt er na het eten geveegd en gedweild. Op dat moment moeten
alle kinderen uit de kamer en dat weten zij precies. De kinderen hebben
allemaal een eigen bord en beker die zij in hun kluisje bewaren. Ook hebben ze
kleren, hun schoolspullen en slaapspullen in dat kluisje liggen. Het is niet
veel, maar de kinderen doen met wat ze hebben. Ik vind dat zelfstandigheid van
deze kinderen erg groot. De kleinste jongen is 6 jaar en doet makkelijk mee met
de grote jongens. In gesprekken met de oudste groepsleider blijkt dat de
kinderen naar dit project worden gebracht door hun ouders. Vaak hebben zij
problemen met elkaar of met de kinderen waardoor er niet voor hen gezorgd
kunnen worden. Vaak keren de kinderen eventjes terug naar hun ouders om het
weer te proberen. Soms is het zo dan ze niet meer terug komen, maar vaak is dat
wel het geval. De kinderen worden naar Karunalaya gebracht om hen zo te
beschermen. Op die manier hoeven ze niet op straat te gaan leven, maar hebben
ze een keus om hier te verblijven.
Nog een cultuurverschil: Het eten. Elke dag rijst, in de
ochtend, middag en avond. Ik ben het nog niet zat, maar het is erg wennen. Net
zoals het eten met de handen en de pittigheid van het eten. Daarnaast heb ik
gisteren met de jongens mijn muggenbulten geteld. Het zijn er meer dan 20, dus
ik vraag me af wat die deet doet.
Het communiceren met de jongens vind ik beter gaan dan
verwacht. Ze kunnen een aardig woordje Engels en met handen en voeten kom je er
ook. Zij leren mij de taal die ze daar spreken (Tamil). Ik kan al tot 10
tellen!
Met de vrouw van de directeur heb ik Indiase kledij gekocht, zie de foto hierboven!
Kortom, druk met aftasten maar ik ga mijn draai zeker
vinden!
Hoi Marleen fijn dat je op een leuke plek zit. En ik leuk om te lezen hoe je verblijf daar is. Ik blijf je volgen. Groetjes Marianne
BeantwoordenVerwijderenStaat je mooi die jurk, Marleen!
BeantwoordenVerwijderenFijn om te lezen hoe je je dagen daar doorbrengt.
Je moet nog wel even op de taal oefenen voordat je AL je muggenbulten kunt tellen...! x
We hebben voor de eerste keer je blog gelezen. Hartstikke leuk om je belevenissen te kunnen volgen. Succes daar van O&O
BeantwoordenVerwijderen