Vijayawada en meer

Het is echt super leuk om post te ontvangen. Deze week een brief van oma en mama. Ook kwam er een kaart van mijn tante en de opa en oma van Jeff. Erg leuk!!

Henna in Vijayawada

Weer veel gezien en gedaan van de week. Het belangrijkste is dat Bo en ik naar Vijayawada zijn geweest. Daar hebben we het Don Bosco project bezocht. Het was een groot project met verschillende doelgroepen. Ik ben bij een shelter geweest voor kinderen die net van de straat komen. Zij verblijven daar terwijl de staffleden van het project gesprekken voeren met de ouders om te kijken of het kind naar huis kan of niet. Is dat niet het geval dan worden ze naar een volgend project gestuurd, waar de jongens voor langere tijd zitten. Dit zou de plek zijn waar ik mijn stage voort kan gaan zetten. De kinderen daar waren erg aanhankelijk en hadden veel ontwikkelingsachterstand of een beperking. Onderling werd er veel gevochten en de staff van het project zonderde zich af en liet ons alleen met de kinderen die wij nog nooit hadden gezien. Ik kreeg er geen fijn gevoel bij. Ook toen we nog eens terug kwamen was er een jongen boos geworden en de andere vrijwilligster (die er nu 7 maanden zat) moest hem tegenhouden zodat de andere jongens niet werden bekogeld met stenen. Ze vertelde dat het heel normaal was dat dit gebeurde. Haar taak was vaak dat ze ervoor moest zorgen dat de kinderen niet in het water vielen en niet weg zouden lopen.

Of ik hier stage wil gaan lopen voor de komende 3 maanden, is nog de vraag. Ik wil graag nog met Bo en mijn docent praten hierover, maar ik denk dat ik heel erg moet wennen aan deze doelgroep voordat ik mijn stage kan beginnen. En die tijd is er niet. Deze week nemen Bo en ik een besluit of wij hier blijven of toch naar Vijayawada gaan. Je hoort het dus nog, maar ik denk dat ik graag in Chennai wil blijven om daar alle mogelijkheden eruit te halen die erin zitten. Zelf veel initiatief nemen en hopen dat het gaat lukken. Natuurlijk moet Bo hier ook achter staan.

Saved Boy

In Vijayawada mochten we ook mee naar het treinstation waar men opzoek gaat naar kinderen die daar of achtergelaten zijn of op doorreis zijn om te gaan werken. Shebha was medewerkster van het project Navajeevan (in Vijayawada) en zij kon ons alles vertellen over het ‘fieldwork’. Dit deed zij ook. Ze sprak een aantal kinderen aan die ze alleen zag zitten. Ze vroeg of die kinderen met hun ouders waren. De meeste zeiden ja, maar op een gegeven moment was er een jongen die zei dat hij alleen was. Hij kwam uit de trein en Shebha pakte zijn treinticket en ze gingen op een rustig plekje een gesprek voeren. Dit was in Hindi, een taal die ik natuurlijk niet spreek, dus toen zij allebei opstonden werd er aan ons uitgelegd wat er aan de hand was. Dit was een jongen van 17 jaar die op de trein was gezet door zijn ouders. Hij moest voor geld gaan zorgen in een grote stad (ik ben de naam daarvan vergeten). Hij woonde met zijn ouders en 4 broertjes in een klein huis en ze hadden weinig te eten. Dat moest veranderd worden dus de oudste zoon moest gaan werken. Blijkbaar zag deze jongen dat ook niet zo zitten, want hij ging gemakkelijk mee met Shebha naar de shelter voor jongens. Voordat de jongen daar heen ging werden zijn gegevens opgeschreven in een boek. Dit boek was de administratie van welke kinderen wanneer zijn gevonden. Er zijn namelijk meerdere organisaties die op het treinstation zoeken naar kinderen. Die wordt allemaal opgeschreven. Wat ik opvallend vond was dat Navajeevan in de maand januari 67 jongens heeft opgespoord. De andere organisaties hadden er 6 en 12 geloof ik. Dat verschil vond ik erg groot. De jongen wist geen telefoonnummer van zijn ouders en dat maakt het contact leggen met zijn ouders moeilijker. Dit hebben ze vaker meegemaakt want ze hebben goede banden met de politie in de buurt. Zij kunnen dan langs het opgegeven adres om te kijken of het verhaal klopt en om ervoor te zorgen dat Navajeevan in contact kan komen met de ouders van de jongen. Hoe dit verder af is gelopen weet ik helaas niet. Maar ik moest wel op de foto met deze jongen.

Ik vind dat Navajeevan erg goede zaken doet. Ze zorgen goed voor de kinderen en hebben een heel safetynet opgezet in de buurt.

Vissers area

Verder ben weer in een andere area geweest. Dit keer in de stinkende visserswijk. De mevrouw die ons meenam was erg aardig en spreekt beste goed Engels. Ze vindt scholing erg belangrijk en organiseert lessen voor kinderen die werken. Kinderen die in deze area wonen gaan vaak op jonge leeftijd in de visindustrie werken om hun ouders te helpen. Dit doen ze vaak de hele dag (een jongen had het over 11 uur ’s ochtends tot 11 uur ’s avonds) en verdienen er 500 roepie mee. Dat is €7.14 omgerekend, helemaal niets dus. Ik zag dat deze mevrouw genoot van het werk dat ze deed en dat ze het heel belangrijk vindt om deze kinderen te helpen.

Daarnaast heb ik een gesprek gehad met een van de jongens van Karunalaya. Ik vroeg aan hem waarom hij nu op dit project zat. Hij vertelde dat hij geen vader meer had. Hij noemde hem een ster in de hemel. Zij moeder heeft weinig geld en kan daardoor geen huis betalen. Dit heeft ervoor gezorgd dat hij op straat is komen te leven. Samen met zijn 2 zussen is hij door de medewerkers van Karunalaya gevonden en hebben ze, met medewerking van moeder, hun meegenomen. Ook moeder zit in een opvanghuis voor vrouwen. Ze komt af en toe langs en dan is deze jongen helemaal door het dolle heen.

Engels leren 

Eigenlijk wel weer een lange blog geworden haha!

Hoop dat ik een keuze kan maken voor een stage en daarmee verder kan gaan. Tot snel weer.