Ja ja, weer
een klein berichtje uit India.
Het eerste
wat ik heb meegemaakt is mijn verjaardag. Op 21 mei werd in 22 jaar en dat
moest gevierd worden. De ouders van Bo waren op dat moment nog in India en
hadden stroopwafels meegenomen. Die wilde ik uitdelen aan de meiden. In de
ochtend namen we een auto-riskja naar de meiden. Die waren heel blij om ons te
zien. Ik had geprobeerd om mijn sari aan te doen. Dat was werkelijk onmogelijk.
Gelukkig wilde de meiden mij helpen. Ik werd helemaal in de watten gelegd, mijn
haar werd gedaan, de sari werd aangedaan, ze wilde zelfs make-up op doen. Dat
heb ik afgewezen, maar ze vonden het erg leuk om te doen. In de tussentijd
hadden ze de opdracht gekregen om iets voor mij te maken. Ik heb een aantal
prachtige knutselwerkjes gekregen die ik zeker mee naar huis wil nemen. Ze
vonden de stroomwafels erg lekker trouwens.
Toen gingen
we weer terug naar de jongens. Die waren ’s ochtends al heel opgewekt en vonden
het niet leuk dat ik eerst naar de meiden ging. Voor de jongens had ik ijsjes
gekocht. Het is nog steeds erg warm, dus een ijsje dat hebben ze wel verdient.
Om 5 uur mocht ik het uitdelen, want dat 21 mei een populaire dag is, dat wist
ik al in Nederland. Maar ook hier blijken er veel mensen jarig te zijn. We
hadden namelijk 3 sponsoren, voor ontbijt, lunch en dinner. Toen kwam ik er ook
nog eens tussendoor met mijn ijs. Het was een feest dag voor de kinderen.
Voordat ik het ijs uitdeelde, wilde ik graag Oudhollandse spelletjes doen.
Omdat er weinig tijd was maakte ik er 2 spellen van in plaats van de 5 die ik
bedacht had. Het werden blik gooien en koek happen. De kinderen vonden het erg
leuk en hadden het toevallig er gisteren nog over.
Ik kreeg een
heel ritueel bij de jongens. Hetzelfde ritueel dat de sponsoren krijgen. De
jongens gingen zingen en kregen een praatje over mij te horen. Wat onze oude
man gezegd heeft, ik zou het niet weten. Maar het ging wel over mijn stomach
problems haha. Ook de jongens hadden wat kleine cadeautje gemaakt. Erg leuk,
ook deze neem ik mee. In India is het zo dat als je een cadeautje krijgt, je
het niet open mag maken. Dit doe je niet in het bijzijn van de persoon waarvan
je het gekregen heb. Dus ik moest naar boven om het open te maken. Gelukkig
wist ik dat al en stond ik niet voor lul om het open te maken. Heb veel
complimenten gekregen over de sari die ik aan had. Voor de bevolking is dat de
kleding die gedragen moet worden, dus daar was men blij mee. Ik heb een erg
leuke dag gehad!
Twee dagen
later was Bo jarig. Die hadden we een beetje hetzelfde gepland als mijn
verjaardag alleen kregen de jongens stroopwafels en de meiden ijs. Dit ging de
mist in omdat de meiden bij de jongens waren. Iedereen was bij elkaar dus
besloten we ijs voor iedereen te halen.
Weer twee
dagen later was het zo ver. We gingen op scout kamp met de kinderen. Ze hadden
er zo veel zin in, alle spullen werden gepakt en sommige kinderen waren
zenuwachtig. Ik ook een beetje want we gingen met 60 kinderen, 15 staffleden en
heel veel spullen met de trein naar Bangalore. Weet niet of je weet hoe het
eraan toe gaat in een Indiase trein? Maar dat voorspelde voor mij niet veel
goeds. Gelukkig viel dat allemaal mee. Het leek alsof de kinderen erin getraind
waren. De trein kwam en hup, alle kinderen erin proppen en gaan met die banaan.
Bijzonder hoe dat ging. De eerste trein was erg rustig waardoor we genoeg plek
hadden om alles neer te zetten. Meiden en jongens die waren gescheiden. De
volgende trein was al wat drukker, maar daar hadden we zitplaatsen voor
gekocht. Chennai centraal station was het beginpunt dus ook daar was het nog
niet zo druk. Die drukte kwam later. Ik heb de treinreis doorgebracht met
slapende meiden op mijn schoot. Het was heerlijk relaxed. De 7 uur gingen snel
voorbij. Toen we in Bangalore aankwamen op onze verblijfplaats was ik blij
verast. Het was een school waar we in sliepen en dat zag er goed uit. Ik sliep
daar niet omdat alle jongens in een grote ruimte sliepen en alle meiden in een
grote ruimte. Ik sliep verder op met de directeur en zijn familie. Elke dag
werden we opgehaald met een busje en weer ‘thuis’ gebracht.
Het kamp zat
goed in elkaar. Natuurlijk op zijn Indiaas. Minder gestructureerd als in
Nederland. Het verbaasde mij trouwens dat er een draaiboek was. Deze werd niet
gevolgd, maar hij was er wel. We hebben veel spelletjes gedaan, gezongen,
hiken, kampvuur gehad, ceremonies waarbij de beste scouts werden bekroond en
nog veel meer. Voelde mijzelf eerst nutteloos. Ik was aan het kijken hoe de scout
sessies verliepen. Ik verstond er niets van, want alles was in Tamil. Toen werd
mij ineens gevraagd om de kinderen bezig te houden. Bedenk maar spelletjes voor
de kinderen. Ik werd even voor het blok gezet, maar werd wel betrokken in de
planning en mocht iets doen. Was daar erg blij mee en heb een aantal spellen
gedaan met de kinderen. Dit werd mijn taak gedurende het kamp. Wanneer er even
niets te doen was, werd ik opgetrommeld om spellen te doen. De spellen waren
eigenlijk heel simpel, maar dat was voldoende om de kinderen te laten lachen.
Estafette, zingen, concentratiespelletjes en samenwerkingsspellen kwamen
aanbod.
Op de
zaterdag van het kamp gingen we met een bus naar Mysore. Ik had daar al veel
over gehoord maar omdat het toch 10 uur van Chennai ligt, was ik er nog niet
heen geweest. Vanuit Bangalore was het nog 3/4 uur dus met alle kinderen in een
bus en Mysore bekijken. Een prachtige plaats met veel mooie bezienswaardigheden
zoals tempels, paleizen, parken en musea. We hebben super veel gezien in 1 dag
dat ik heel moe was toen we uiteindelijk om 1 uur in de nacht bij ons verblijf
aankwamen. Toen moesten we nog wel even avondeten. Ook dat vond ik heel
bijzonder. Ohja, het prachtige paleis dat we hebben gezien was adembenemend.
Werkelijk super mooi maar zo druk. De kinderen werden platgedrukt, ik zelf
trouwens ook. Ik was echt bang voor al die kleine kinderen. Maar niemand leek
iets van die angst te merken. Ze deden het gewoon en het is allemaal goed
gegaan.
De kinderen
hebben heel erg genoten van het kamp. Ik zag ze allemaal stralen in de
prachtige uniformen die ze aanhadden. Het was een plaatje.
De terugreis
was nog heftiger dan de heenreis. Toen stapte we namelijk niet bij het
beginpunt in dus allerlei mensen zaten op onze plekken. Deze plek moet je dan
opeisen, maar met een trein die maar 1 minuut op het perron stopt moet dat heel
snel gaan. Kinderen werden over en weer in de trein gegooid. Van bank naar
bank. Alles om alle kinderen en spullen zo snel mogelijk in die trein te
krijgen. Gelukkig lukte het allemaal en stond iedereen erin voordat de trein
vertrok. Toen kwam het ruzie maken om de plekken. Wij hebben betaald voor de
plaatsen en al die andere mensen niet. Dus zij moesten maar weg. Dat ging er
heel heftig aan toe. Deze mensen kunnen namelijk al zo hard en fel naar elkaar
reageren en als ze boos zijn, dan breekt de hell los. Toen eenmaal alles goed
was, iedereen een plekje had, werd er gezongen in de trein zoals dat alleen in
India kan. Heel mooi om daar een stukje van mee te maken. Het was een prachtige
ervaring en ik ben heeeeeeeeel blij dat we alle kinderen mee terug hebben
genomen.
Nu is het
weer back to normal. Vandaag is dag 112 en moet er nog 37. Vind dat heel snel
klinken dus op naar de laatste 5 weken die in het teken staan van
schoolopdrachten afronden.
Mooi om weer te lezen!
BeantwoordenVerwijderen