Doorgaan naar hoofdcontent

Verjaardag en scouting kamp

Ja ja, weer een klein berichtje uit India.

Het eerste wat ik heb meegemaakt is mijn verjaardag. Op 21 mei werd in 22 jaar en dat moest gevierd worden. De ouders van Bo waren op dat moment nog in India en hadden stroopwafels meegenomen. Die wilde ik uitdelen aan de meiden. In de ochtend namen we een auto-riskja naar de meiden. Die waren heel blij om ons te zien. Ik had geprobeerd om mijn sari aan te doen. Dat was werkelijk onmogelijk. Gelukkig wilde de meiden mij helpen. Ik werd helemaal in de watten gelegd, mijn haar werd gedaan, de sari werd aangedaan, ze wilde zelfs make-up op doen. Dat heb ik afgewezen, maar ze vonden het erg leuk om te doen. In de tussentijd hadden ze de opdracht gekregen om iets voor mij te maken. Ik heb een aantal prachtige knutselwerkjes gekregen die ik zeker mee naar huis wil nemen. Ze vonden de stroomwafels erg lekker trouwens.

Toen gingen we weer terug naar de jongens. Die waren ’s ochtends al heel opgewekt en vonden het niet leuk dat ik eerst naar de meiden ging. Voor de jongens had ik ijsjes gekocht. Het is nog steeds erg warm, dus een ijsje dat hebben ze wel verdient. Om 5 uur mocht ik het uitdelen, want dat 21 mei een populaire dag is, dat wist ik al in Nederland. Maar ook hier blijken er veel mensen jarig te zijn. We hadden namelijk 3 sponsoren, voor ontbijt, lunch en dinner. Toen kwam ik er ook nog eens tussendoor met mijn ijs. Het was een feest dag voor de kinderen. Voordat ik het ijs uitdeelde, wilde ik graag Oudhollandse spelletjes doen. Omdat er weinig tijd was maakte ik er 2 spellen van in plaats van de 5 die ik bedacht had. Het werden blik gooien en koek happen. De kinderen vonden het erg leuk en hadden het toevallig er gisteren nog over.
Ik kreeg een heel ritueel bij de jongens. Hetzelfde ritueel dat de sponsoren krijgen. De jongens gingen zingen en kregen een praatje over mij te horen. Wat onze oude man gezegd heeft, ik zou het niet weten. Maar het ging wel over mijn stomach problems haha. Ook de jongens hadden wat kleine cadeautje gemaakt. Erg leuk, ook deze neem ik mee. In India is het zo dat als je een cadeautje krijgt, je het niet open mag maken. Dit doe je niet in het bijzijn van de persoon waarvan je het gekregen heb. Dus ik moest naar boven om het open te maken. Gelukkig wist ik dat al en stond ik niet voor lul om het open te maken. Heb veel complimenten gekregen over de sari die ik aan had. Voor de bevolking is dat de kleding die gedragen moet worden, dus daar was men blij mee. Ik heb een erg leuke dag gehad!

Twee dagen later was Bo jarig. Die hadden we een beetje hetzelfde gepland als mijn verjaardag alleen kregen de jongens stroopwafels en de meiden ijs. Dit ging de mist in omdat de meiden bij de jongens waren. Iedereen was bij elkaar dus besloten we ijs voor iedereen te halen.

Weer twee dagen later was het zo ver. We gingen op scout kamp met de kinderen. Ze hadden er zo veel zin in, alle spullen werden gepakt en sommige kinderen waren zenuwachtig. Ik ook een beetje want we gingen met 60 kinderen, 15 staffleden en heel veel spullen met de trein naar Bangalore. Weet niet of je weet hoe het eraan toe gaat in een Indiase trein? Maar dat voorspelde voor mij niet veel goeds. Gelukkig viel dat allemaal mee. Het leek alsof de kinderen erin getraind waren. De trein kwam en hup, alle kinderen erin proppen en gaan met die banaan. Bijzonder hoe dat ging. De eerste trein was erg rustig waardoor we genoeg plek hadden om alles neer te zetten. Meiden en jongens die waren gescheiden. De volgende trein was al wat drukker, maar daar hadden we zitplaatsen voor gekocht. Chennai centraal station was het beginpunt dus ook daar was het nog niet zo druk. Die drukte kwam later. Ik heb de treinreis doorgebracht met slapende meiden op mijn schoot. Het was heerlijk relaxed. De 7 uur gingen snel voorbij. Toen we in Bangalore aankwamen op onze verblijfplaats was ik blij verast. Het was een school waar we in sliepen en dat zag er goed uit. Ik sliep daar niet omdat alle jongens in een grote ruimte sliepen en alle meiden in een grote ruimte. Ik sliep verder op met de directeur en zijn familie. Elke dag werden we opgehaald met een busje en weer ‘thuis’ gebracht.
Het kamp zat goed in elkaar. Natuurlijk op zijn Indiaas. Minder gestructureerd als in Nederland. Het verbaasde mij trouwens dat er een draaiboek was. Deze werd niet gevolgd, maar hij was er wel. We hebben veel spelletjes gedaan, gezongen, hiken, kampvuur gehad, ceremonies waarbij de beste scouts werden bekroond en nog veel meer. Voelde mijzelf eerst nutteloos. Ik was aan het kijken hoe de scout sessies verliepen. Ik verstond er niets van, want alles was in Tamil. Toen werd mij ineens gevraagd om de kinderen bezig te houden. Bedenk maar spelletjes voor de kinderen. Ik werd even voor het blok gezet, maar werd wel betrokken in de planning en mocht iets doen. Was daar erg blij mee en heb een aantal spellen gedaan met de kinderen. Dit werd mijn taak gedurende het kamp. Wanneer er even niets te doen was, werd ik opgetrommeld om spellen te doen. De spellen waren eigenlijk heel simpel, maar dat was voldoende om de kinderen te laten lachen. Estafette, zingen, concentratiespelletjes en samenwerkingsspellen kwamen aanbod.
Op de zaterdag van het kamp gingen we met een bus naar Mysore. Ik had daar al veel over gehoord maar omdat het toch 10 uur van Chennai ligt, was ik er nog niet heen geweest. Vanuit Bangalore was het nog 3/4 uur dus met alle kinderen in een bus en Mysore bekijken. Een prachtige plaats met veel mooie bezienswaardigheden zoals tempels, paleizen, parken en musea. We hebben super veel gezien in 1 dag dat ik heel moe was toen we uiteindelijk om 1 uur in de nacht bij ons verblijf aankwamen. Toen moesten we nog wel even avondeten. Ook dat vond ik heel bijzonder. Ohja, het prachtige paleis dat we hebben gezien was adembenemend. Werkelijk super mooi maar zo druk. De kinderen werden platgedrukt, ik zelf trouwens ook. Ik was echt bang voor al die kleine kinderen. Maar niemand leek iets van die angst te merken. Ze deden het gewoon en het is allemaal goed gegaan.
De kinderen hebben heel erg genoten van het kamp. Ik zag ze allemaal stralen in de prachtige uniformen die ze aanhadden. Het was een plaatje.

De terugreis was nog heftiger dan de heenreis. Toen stapte we namelijk niet bij het beginpunt in dus allerlei mensen zaten op onze plekken. Deze plek moet je dan opeisen, maar met een trein die maar 1 minuut op het perron stopt moet dat heel snel gaan. Kinderen werden over en weer in de trein gegooid. Van bank naar bank. Alles om alle kinderen en spullen zo snel mogelijk in die trein te krijgen. Gelukkig lukte het allemaal en stond iedereen erin voordat de trein vertrok. Toen kwam het ruzie maken om de plekken. Wij hebben betaald voor de plaatsen en al die andere mensen niet. Dus zij moesten maar weg. Dat ging er heel heftig aan toe. Deze mensen kunnen namelijk al zo hard en fel naar elkaar reageren en als ze boos zijn, dan breekt de hell los. Toen eenmaal alles goed was, iedereen een plekje had, werd er gezongen in de trein zoals dat alleen in India kan. Heel mooi om daar een stukje van mee te maken. Het was een prachtige ervaring en ik ben heeeeeeeeel blij dat we alle kinderen mee terug hebben genomen.


Nu is het weer back to normal. Vandaag is dag 112 en moet er nog 37. Vind dat heel snel klinken dus op naar de laatste 5 weken die in het teken staan van schoolopdrachten afronden. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De tweede week

Een week achter de rug met dubbele gevoelens. Maandags hadden we een lunch die erg pittig was. Mijn maag vond het net even te veel van het goede en ik ben de hele week ziek geweest. De eerste twee dagen op bed blijven liggen en daarna wel met de jongens activiteiten gedaan. Vanaf vrijdag ging het stukken beter. Omdat ik mij een beetje op de achtergrond hield, was ik veel aan het observeren. Er vielen een aantal dingen op; zoals hoe de kinderen en leiding drinken. Zij doen dat niet met de beter naar de mond toe, maar ze gieten het water (wat ze het meeste drinken) in hun mond. Verder zijn er nog meer dingen die mij verbazen. Indiase mensen zeggen geen ja, maar gaan met hun hoofd een aantal keer heen en weer. Nu ben ik erachter dat het ja betekent, maar in het begin dacht ik dat ze steeds nee bedoelde. Er verwarrend als je dat niet weet. Verder lopen er kippen, eenden, hanen, muizen en eekhoorns rond over het terrein waar de kinderen voetballen en spelen. De kippen zijn nuttig, omdat z

Het is bijna zo ver

Jaaaaa, over een paar dagen is het zo ver. Woensdag vlieg ik naar het verre Aziƫ om stage te gaan lopen in India. Super spannend allemaal. Via deze weg wil ik jullie op de hoogte houden van mijn avontuur en belevenissen. Tot over een paar dagen

Laatste loodjes

Het is vandaag 23 juni 2017. Over 2 weken zit ik in het vliegtuig naar huis. Dan zit mijn avontuur erop. Ik ben 5 maanden van huis weg geweest. Heb 5 maanden veel geleerd over mijzelf en over wie mijn vrienden zijn. Ik heb 5 maanden mogen genieten van India, de cultuur, de mensen, het eten en het weer. Het voelt al alsof ik aan het afronden ben hier, terwijl ik nog 13 dagen heb. Maar vandaag heb ik er al 134 dagen opzitten. Wat zijn dan die 13 dagen, helemaal niets. Ik ben ook aan het afronden omdat ik net mijn school heb afgerond. Mijn stage is behaald, jeeeeej. Dat is ook waar ik de afgelopen tijd mee bezig ben geweest. Ik ben hier zo veel te weten gekomen over mijzelf en de wereld. Ben ook wel nieuwsgierig geworden naar de wereld. Nu is het tijd om extra te gaan genieten. Geen verplichtingen meer, het harde werken is beloond. Ik kan nu de laatste 13 dagen gaan doorbrengen met mijn kleine aapjes die het super leuk vinden om allerlei activiteiten te doen. Die activiteiten ga ik